دختری ۲۲ ساله هستم و رشته معماری خوانده ام. از خود تعریف نباشه نجیب وخاص هستم و سعی کرده ام شرایط نامناسب اخلاقی جامعه، تاثیری در من نگذارد؛ طوری که تنها دختر چادری کلاس بودم و اصرار همکلاسی ها و برخی از اساتید واطرافیان برای منع این کار (چادر)، در من بی تاثیر بوده است. اما تنها مشکل من این است که وضعیت مالی خانواده ما خیلی خوب نیست. پدرم ما را با نان حلال بزرگ کرده و خیلی قانعم. حتی حاضرم فقط با یک حلقه و با کمترین مهریه و جهاز و با کار و تلاش زندگی مشترک را شروع کنم و نکته مهم برای من این است که همسرم پاک، وفادار و اصیل باشد و ملاک من برای ازدواج، فقط وضع مالی طرف مقابلم نیست؛ چون وقتی می بینم پدرم بعد ازیک عمر تلاش هنوز نتوانسته است همه امکانات زندگی را فراهم کند، من چطور باید از یک پسر ۲۴-۲۵ ساله انتظارداشته باشم که بتواند اول زندگی همه امکانات را فراهم نماید؟ خواستگارهای باسواد و خوبی هم دارم، اما موقع تحقیق وقتی از وضع زندگی ما اطلاع پیدا می کنند، منصرف شده و به اصطلاح پا پس می کشند و دیگر خبری از آنها نمی شود. وافعا مشکل چیست و چرا؟